Welcome Faidon

Καλώς σας βρήκα και πάλι! Ομολογώ ότι μου λείψατε αλλά μη το παίρνετε και πάνω σας.

Καταρχήν από εδώ και στο εξής κομμένη η πλάκα και το χιουμοράκι παρακαλώ καθώς δε μιλάω πια μέσα από μια κοιλιά αλλά δια ζώσης καθώς από ότι άκουσα (γιατί δε βλέπω και εντελώς καθαρά ακόμα) είμαι ολόκληρος άντρας κοντά στα 4 κιλά και με 54 εκατοστά μπόι.

Επίσης όπως είπα από εδώ και στο εξής βλέπω κιόλας.. δεν ακούω μόνο.. οπότε αποκτούν άλλη βαρύτητα τα λεγόμενα μου διότι τα ζω live.. real time.. Επομένως περιμένω τον δέοντα σεβασμό πλέον προς το πρόσωπό μου και τα 54 εκατοστά μου.

Αφού βάλαμε τα πράγματα στη θέση τους, ΚΑΛΩΣ ΣΑΣ ΒΡΗΚΑ! Ανυπομονούσα για αυτή τη στιγμή εδώ και πολύ καιρό γιατί είχα πιαστεί εδώ μέσα παρόλο που δε χρειαζόταν να κοπιάζω για τη τροφή μου.. Αλίμονο τώρα.. Πρέπει να πιάσεις ένα στήθος για να φας.. άκουσον άκουσον..  και αν δε μπορείς σου δίνουν μια πλαστική θηλή για κάποιες σταγόνες γάλα.. ευτυχώς εγώ τα κατάφερα και δε χρειάστηκε αλλά ένας φίλος που μου τα έλεγε ακουγόταν πραγματικά απηυδισμένος.. Ομολογώ ότι αλλιώς τα περίμενα και αλλιώς τα βρήκα. ΟΜΩΣ, δε θα επεκταθώ σε λεπτομέρειες σήμερα, άλλη στιγμή. Σήμερα είμαι εδώ μόνο για το χαρμόσυνο γεγονός που όλοι περιμένατε! Έχουμε πολλά να πούμε αργότερα σε άλλες φάσεις, μη μου είστε ανυπόμονοι. Και πάντα από μένα θα ακούτε μόνο αλήθειες να ξέρετε, όπως σας έχω υποσχεθεί.

Και επειδή φλυαρώ να σας ενημερώσω και επίσημα ότι πλέον εγκαινιάζουμε την καινούρια κατηγορία μας: Μ.Φ.

Για όσους δεν το κατάλαβαν ας το εξηγήσω. Μετά Φαίδων. Δηλαδή μετά τον ερχομό μου. Μέχρι τώρα είχαμε Προ Φαίδων όπου σας εξιστορούσα ότι έπαιρνε το αυτί μου μέσα από την κοιλιά. Από εδώ και στο εξής μια νέα εποχή ξεκινά! Ωστόσο, επειδή είναι πολύ πιθανό να θυμηθώ και κάτι από τα παλιά μην απορήσετε αν δείτε και κάποια ιστορία μου και στην κατηγορία Προ Φαίδων.

Στα δικά μας τώρα. Να ευχαριστήσω όλους όσους ήταν παρών κατά τη διάρκεια της γέννας μου και ήταν δίπλα στη μαμά μου και στο μπαμπά μου. Μπορεί να το θεωρείτε αυτονόητο όμως δεν είναι πάντα. Είχα την τύχη να είχα δίπλα μου εξαρχής και τους δύο γονείς μου, όλους τους παππούδες μου, τους θείους και τις θείες μου. Να μην παίρνετε τίποτα ως δεδομένο.

Εντυπωσιακό επίσης ήταν όταν πραγματοποίησα την πρώτη μου εμφάνιση μπροστά σε τόσο πλήθος. Ένα άγχος το είχα όσο και αν ήθελα να το κρύψω. Παρόλα αυτά, αντί να σαστίσω εγώ με τόσο κόσμο ήταν γύρω στα 15 άτομα που με κοιτούσαν και δε μιλούσαν! Και με κοίταγαν αποσβολωμένοι και αμίλητοι και λέω αυτό ήταν κάτι έχω, δε μου πέτυχε η φράντζα, ρεζίλι έγινα! Και εκείνη τη στιγμή ευτυχώς βλέπω το μπαμπά μου να αρχίζει να δακρύζει. Ώπα λέω δεν είναι η φράντζα, πάχυνα και δε ξέρουν πως να μου το πούνε. Και λες και έδωσε το σύνθημα να σου ξεκινάνε όλοι μαζί! Και λέω τα πράγματα είναι άσχημα κάτι δε πάει καθόλου καλά! Και εκεί που αναρωτιέμαι τι συμβαίνει και χαζοκλαίω από την στεναχώρια μου, ευτυχώς αρχίζουν τα γέεελιααα..

Ε εκεί χαλάρωσα και κατέγραψα τη πρώτη μου εμπειρία και μάθημα ζωής: Πολλές φορές κάποιες καταστάσεις σου φέρνουν και δάκρυα χαράς και γέλια.

Αποδείχτηκε ότι ανεξαρτήτως εμπειριών και ηλικίας κάποιες φορές δε περιμένεις πως θα αντιδράσεις μέχρι να το ζήσεις.

Εκείνη την ημέρα πολλοί άνθρωποι πρόσθεσαν νέες ιδιότητες στο άτομό τους. Μαμά, μπαμπάς, παππούς, γιαγιά, θείος, θείας, ξάδερφος, ξαδέρφη και άλλα πολλά τέτοια. Δεν είναι και λίγο..

Αφού κόπασαν τα πνεύματα αποσύρθηκα στο δωμάτιο μου και ξεκίνησε ζωή χαρισάμενη για ένα τριήμερο στο μαιευτήριο. Ωστόσο, δεν έλειψαν και τα ευτράπελα εκείνες τις μέρες που ίσως αργότερα τα σκέφτεσαι και γελάς, ή λες υπερβολικός ήμουν μωρέ ή αν το ξαναπέρναγες θα το χειριζόσουν διαφορετικά. Και δε μιλάω για μένα αλλά για τους γονείς μου που τους έβλεπα κάπως αγχωμένους να το πω.. στρεσαρισμένους να το πω.. έξω από τα νερά τους θα το πω γιατί όντως δεν ήταν άγχος ή στρες.

Για να πω και την αλήθεια μου ανυπομονούσα να πάω και σπίτι όπου είχα μάθει και τόσο καιρό τα κατατόπια και ένοιωθα μεγαλύτερη ασφάλεια. Το ίδιο από ότι κρυφάκουσα ίσχυε και για τους γονείς μου, οι οποίοι βαρέθηκαν στο μαιευτήριο και ήθελα να γυρίσουν σπίτι μας. Και εκεί προφανώς είχαμε στιγμές απείρου κάλλους και υπόσχομαι να τα συμπεριλάβω όλα στις ιστορίες που θα ακολουθήσουν.

Αυτό το κεφάλαιο όμως επειδή είναι συνήθως κοινό για πολύ κόσμο και προβληματίζει και έχει ζουμί θα σας το αναλύσω σε επόμενη ιστορία το υπόσχομαι. Και σε αυτή την ιστορία θα μιλήσουμε με την ευκαιρία και για τη βιομηχανοποίηση της όλης υπόθεσης (κάτι ψιλά είχαμε πει και σε άλλη ιστορία) που κάποιες φορές επισκιάζει το ίδιο ευχάριστο γεγονός της γέννας, τον ερχομό μια νέας ζωής, ένα μικρό θαύμα.

Δε πιστεύω να σας κούρασα, είχατε να με ακούσετε τόσο καιρό. Ωστόσο, θα σας αφήσω προς το παρόν γιατί όπως είπαμε η σημερινή ιστορία είναι αφιερωμένη μονάχα στο grand opening που πραγματοποίησα. Το ξέρω ψοφάτε για ιστορίες με ίντριγκες, δολοπλοκίες, τσακωμούς και φιλοσοφίες αλλά σήμερα γιορτάζουμε τον ερχομό μου. SAVE THE DATE λοιπόν και τα καλύτερα έρχονται!

HIGHLIGHTS

Όταν άφησα τη πρώτη μου μικρή πορδή (συγγνώμη κιόλας για τη γλώσσα) ταράχτηκα τόσο πολύ που έβαλα τα κλάματα. Ναι γελάτε εσείς τώρα όπως γέλαγαν και οι γονείς μου αλλά εγώ αλήθεια τρόμαξα.

Ο μύθος που λένε ότι στο μαιευτήριο έχουν ασφάλεια οι γονείς και στο σπίτι παθαίνουν σοκ καταρρίπτεται. Στο χώρο σου χωρίς παρεμβάσεις από ωράρια επισκεπτηρίων, μαιών, καθαριστριών και άλλα πολλά λειτουργείς πολύ πιο αποτελεσματικά. Trust me.